લગ્ન પછી એક ખાસ દિવસ હોય – જ્યારે આપણે પહેલીવાર સાસરે જઇએ! આ એક એવો અનુભવ છે કે, કોઇ કહે નહીં, પણ બધાના મનમાં ચાલતો જ હોય. "શુ બધું બરાબર જશે?", "એમને હું ગમિશ?", "પત્ની કઈક કહેશે કે નહીં?" – આ બધાં પ્રશ્નો મનમાં થતા હોય.
યાત્રા શરૂ – થોડી શરમ, થોડી ઉત્સુકતા!
સવારથી જ એક નવું જોશ હોય. પત્ની એકદમ એક્સાઈટેડ! એમના ઘેર જવાનો આનંદ તેને હોય, અને આપણે? અંદરથી થોડી શરમ, થોડી ગભરાટ અને થોડો જુસ્સો!
બાઈક પર નીકળતા પહેલા જ માનો આશીર્વાદ લઇએ – "હવે તું જમાઈ છે, સાવધાને!"
સાસરે પ્રવેશ – બધાની નજર માત્ર જમાઈ પર!
અહીં એ આપણે એકલા જ છીએ! સાસુજી, સાળાં-સાળીઓ, મામી-મામા... બધું એકજ પળમાં બદલાઈ જાય.
દરવાજા પાસે અટકી જઈએ... જમાઈજી માટે એક અલગ જ સન્માન! "આવો-આવો, આપના માટે તરસી ગયા!" – અને એ બોલવામાં પણ એક મસ્તી છુપાયેલી!
જમાઈનો શરમાળ અવતાર!
કોણે કહ્યું કે ફક્ત વધુઓને શરમ લાગે?
અહીં તો જમાઈજીએ એક પળે પણ આંખ ઉઠાવી નહીં શકે!
સાસુજી પ્રેમથી "પહેલા પાણી પીલો" કહે. સાળાં-સાળીઓ મજાક ઉડાવવાનું એક પણ મોકો ન છોડે!
"હવે કઈક ખાવ, નહીં તો બહેન બોલશે કે ત્રાસ આપ્યો!"
ક્યારેક "સફર કઈ રીતે રહી?" – પણ એ પ્રશ્નના જવાબમાં "બહુ સારું!" સિવાય બીજું શું બોલવું?
જમવાનો જમાવટ અને ખાસ કાળજી!
જમાઈને તો અહીં ખાસ દરજ્જો! "આ તમારું મનપસંદ ભોજન છે!" – પણ એ ભોજન ખાવા કરતા વધારે ત્યાં બેઠેલા બધા લોકોની નજર આપણને જ જોતી હોય.
"ચાલો, હવે કંઇક ખાઈ લો, નહીં તો ખોટું લાગશે!" – અને આપણે સાવ ધીમે-ધીમે ચમચી ચાલાવીએ!
પહેલી મુલાકાત – ઘર જેવા લાગવાનો અનુભવ!
પહેલી મુલાકાતમાં ઘરે જવા માટે ઘડી-ઘડી ઘડિયાળમાં જોવાતું હોય.
"હવે જઇએ?" – પણ પત્ની તો "હજી થોડું બેસી જાવ" કહીને વાર લંબાવે!
પણ હકીકત એ છે કે, આજ એક દિવસથી જ એક નવી સાથેની યાત્રા શરૂ થાય. અહીંથી જ એક નવો સંબંધ, એક નવો પરિવાર, અને એક નવું સ્નેહબંધન જમે.
અંતમાં – અજાણ્યાથી સ્વીકાર સુધી...
આજ જે ઘેર આપણે મહેમાન થઈએ, આજજ ઘર એક દિવસ આપણું પોતાનું લાગવા લાગે.
એજ સાસરે જ્યાં પહેલા શરમ લાગતી હતી, પછી તો ત્યાં જઇએ ત્યારે "આજે શું મજાનું બન્યું છે?" એવો ઉલટો પ્રશ્ન કરી દઈએ!
અને પછી? સાસરે જવાની રાહ જોતાં રહે!
ટિપ્પણીઓ
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો